W artykułach dotyczących zakresu stosowania ujęte jest to, co mieści się w zakresie konwencji, jak i to, co jest z niej wyłączone. Zgodnie z art. 1 konwencji, konwencja stosuje się do umów sprzedaży między stronami, których siedziby handlowe znajdują się w różnych państwach i kiedy albo oba te państwa są stronami konwencji albo normy prawa prywatnego międzynarodowego wskazują jako prawo właściwe prawo państwa będącego stroną konwencji.  Kilka państw skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 95 i, ratyfikując konwencję, zadeklarowało, że będą stosować konwencję, ale tylko w pierwszym wypadku. Ponieważ konwencja jest coraz szerzej przyjmowana, to znaczenie tych deklaracji będzie się zmniejszało.

Tytuł konwencji wskazuje, że podlegają jej umowy sprzedaży towarów. Konwencja nie precyzuje jednak samego pojęcia „umowa sprzedaży” – zakres tego pojęcia można określić poprzez przepisy, które definiują prawa i obowiązki ciążące na stronach umowy. Zgodnie z konwencją, umowa sprzedaży będzie umową dwustronną, w której sprzedający ma obowiązek dostarczyć towary i przenieść ich własność, z kolei kupujący ma obowiązek zapłacić cenę za towary i odebrać dostawę.

Do umowy sprzedaży zaliczono też umowy, o których mowa w art. 3 konwencji. Zgodnie z art. 3 konwencji, umowy na dostawę towarów, które są przewidziane do wytworzenia lub wyprodukowania, będą uważane za umowy sprzedaży, chyba że strony zamawiająca towary nie przyjmuje na siebie obowiązku dostawy zasadniczej części materiałów niezbędnych do ich wykonania lub wyprodukowania. Art. 3 został w tłumaczeniu ustawowym (ogłoszonym w Dzienniku Ustaw) został błędnie przetłumaczony!

Należy pamiętać, że pojęcie „umowa sprzedaży” w KW jest szersze, niż ujmuje to prawo polskie.

Konwencja nie zawiera definicji towaru, za pomocą którego określa przedmiot świadczenia sprzedawcy. Przyjmuje się, że ten wyraz „towary” pokrywa się ze znaczeniem wyrazu „goods” w prawie amerykańskim i angielskim, co oznacza wszelkie ruchome przedmioty materialne – czyli spoza zakresu KW wyjęte są nieruchomości.

Zgodnie z art. 2 pkt „d” i „f” konwencji nie stosuje się, jeżeli przedmiotem umowy sprzedaży są:

– udziały

– akcje

– tytuły inwestycyjne

– papiery wartościowe

– pieniądze

– okręty, statki, poduszkowce, statki powietrzne

– energia elektryczna

Konwencji nie stosuje się do sprzedaży konsumenckiej, natomiast znajdzie zastosowanie do umów sprzedaży, które zaspokajają potrzeby gospodarcze lub zawodowe.

Konwencja zawiera listę rodzajów sprzedaży, które są z niej wyłączone. Mogą być wyłączone albo z powodu celu sprzedaży (sprzedaż aukcyjna, sprzedaż prowadzona w drodze egzekucji albo w inny urzędowy sposób) albo z powodu charakteru sprzedaży (przedmioty wyżej wymienione).

Wiele artykułów precyzuje, że przedmiot konwencji ogranicza się do zawarcia umowy oraz praw i obowiązków kupującego i sprzedającego, wynikających z takiej umowy. Konwencja nie dotyczy ważności umowy, nie rozstrzyga o ważności umowy, skutkach umowy odnoszących się do własności sprzedanych towarów, nie reguluje odpowiedzialności sprzedającego za śmierć lub uszkodzenie ciała spowodowane komukolwiek przez towary, nie reguluje odpowiedzialności za wadliwość tych towarów.

Postanowienia końcowe wprowadzają dwa dodatkowe ograniczenia w terytorialnym zakresie stosowania konwencji, które mają znaczenie tylko dla niektórych państw. Jedno z nich stosuje się tylko wtedy, kiedy państwo jest stroną innej umowy międzynarodowej, która zawiera postanowienia dotyczące sprawy regulowanych konwencją, z kolei drugie pozwala państwom, które mają takie same lub podobne prawo wewnętrzne dotyczące sprzedaży, oświadczyć, że konwencja nie będzie miała zastosowania w stosunkach pomiędzy nimi.

Comments are closed