W praktyce ustalenie stanowczego zamiaru zawarcia umowy często będzie wymagać oceny całokształtu okoliczności, które towarzyszą zawieraniu umowy, zwłaszcza dotyczy to stopnia szczegółowości treści danej propozycji. Należy w tym miejscu odwołać się także do artykułu 8 ustęp 1 i 3 i artykułu 9 KW.

Za pomocą artykułu 8 ust. 1 i 2 można ocenić, jak zamiar oferenta był lub powinien był być zrozumiany przez adresata albo jak zamiar oferenta byłby zrozumiany przez osobę rozsądną tego samego rodzaju, co oblat, i znajdującą się w porównywalnych okolicznościach.

Art. 8 ustęp 3 i art. 9 upoważniają sąd do uwzględnienia zasad dotyczących zawierania umów ustalonych przez same strony lub obowiązujących powszechnie w obrocie międzynarodowym.

Używanie w praktyce określenia „oferta niewiążąca” – oferujemy bez zobowiązań, oferta ma charakter informacyjny, oferta bez obliga – bez wątpienia nie wskazują na stanowczość zamiaru zawarcia umowy i ewentualnie pisma zawierające tego typu sformułowania zostaną zakwalifikowane jako inne, które uruchamiają procedurę zawarcia umowy – zaproszenie do składania ofert czy rozpoczęcia negocjacji.

Comments are closed