Konwencja nakazuje wyraźne lub dorozumiane oznaczenie (sprecyzowanie) ceny towaru albo zamieszczenie w ofercie postanowienia, które pozwala wyznaczyć ową cenę w późniejszym terminie.

W konwencji nie przewidziano żadnych wskazówek co do sposobu oznaczenia ceny. Można określić cenę w sposób wyraźny, podać w sposób globalny dla wszystkich, wyrazić cenę w formie jednostkowej, podać aktualną cenę katalogową, może być przyjęcie cen rynkowych w chwili złożenia oferty, zawarcia umowy lub dostawy towarów na danym określonym rynku lub w określonym miejscu (np. cena tony niklu notowana na giełdzie metali w Londynie).

Mogą strony odłożyć ustalenie ceny do późniejszego uzgodnienia, ale z przyjęciem zobiektywizowanych kryteriów jej późniejszego ustalenia. Cena musi być skonkretyzowana w chwili wykonania zobowiązania.

KW, podobnie jak większość systemów prawnych, nie daje sądom kompetencji do uzupełnienia luki cenowej, która wynika z braku określenia ceny (sądy nie mogą ustalać tej ceny, jeżeli strony tego nie zrobiły). Taka konstrukcja właściwa jest głównie dla państw Europy kontynentalnej (w krajach anglosaskich sądy mogą ustalać cenę).

Kwestia ustalenia ceny w ofercie była jedną z najbardziej kontrowersyjnych przy uzgadnianiu tekstu konwencji. Jest to spór pomiędzy tradycją państw Europy kontynentalnej i prawa państw anglosaskich.

Art. 55 KW stanowi, że jeżeli umowa jest zawarta, ale cena sprzedanych towarów nie jest w umowie w sposób jednoznaczny lub dorozumiany określona, lub też umowa nie zawiera postanowień pozwalających na ustalenie ceny, to uważa się, że strony, z braku postanowień wskazujących inaczej, w sposób milczący odwołują się do cen zwyczajowo przyjmowanych w chwili zawarcia umowy dla takich towarów sprzedawanych w podobnych okolicznościach w danej dziedzinie handlu.

Art. 55 KW pozostaje w sprzeczności z przepisem art. 14 KW. Cytowany art. 55 mieści się w trzeciej części KW dotyczącej obowiązków stron i, zgodnie z art. 92 KW, każde państwo, które jest stroną konwencji, może w chwili podpisania konwencji oświadczyć, że nie będzie związane częścią drugą konwencji, dotyczącą zawarcia umowy, tylko częścią trzecią konwencji. Art. 55 jest takim kompromisem pomiędzy państwami o tradycji anglosaskiej i państwami, które hołdują oznaczoności oferty także co do ceny.

Zgodnie z art. 15 KW, oferta staje się skuteczna z chwilą dotarcia do adresata. Skuteczność oferty należy rozumieć w ten sposób, że oferent zaczyna być związany warunkami podanymi w ofercie, a adresat oferty ma podstawę do ewentualnych dalszych czynności.

Związanie oferenta polega na tym, iż nie może on w terminie ważności oferty zmienić jej warunków bez zgody adresata (oblata). Gdyby oferent to uczynił, adresat oferty może domagać się zawarcia umowy na warunkach określonych w pierwotnej ofercie. W braku spełnienia takiego żądania przez oferenta, oblat w pełni korzysta z ochrony prawa i może dochodzić swojego roszczenia na drodze sądowej.

Do moment, w którym oferta stała się skuteczna, adresat nie ma prawa jej potwierdzić, nawet jeżeli wiedział o takiej ofercie. Do momentu skuteczności oferty oferent może wycofać ofertę, nawet jeżeli ma ona charakter nieodwołalny, ale dotyczy to tylko sytuacji, gdy odwołanie (wycofanie) dojdzie do adresata wcześniej, niż oferta, lub w tym samym czasie, co oferta.

Oferent, do czasu skutecznego złożenia oferty, ponosi ryzyko związane z dojściem oferty, ponieważ staje się ona skuteczna dopiero z momentem dotarcia do adresata.

Comments are closed