Możliwość komentowania Spółki osobowe została wyłączona

Spółki osobowe:

– istotne jest to, kto jest wspólnikiem

– oparte są na wzajemnym zaufaniu

– nie mają osobowości prawnej

Spółka cywilna w ogóle nie jest podmiotem prawa, umowa pomiędzy wspólnikami nie powoduje powstania żadnego tworu prawnego.

Pozostałe spółki osobowe (poza spółką cywilną):

– Art.. 8 KSH przyznaje im zdolność prawną, mogą występować samodzielnie, stanowią odrębny podmiot, spółka zaciąga zobowiązania (nie wspólnicy!!!)

– odpowiedzialność – wspólnicy sami odpowiadają za zobowiązania spółki, co do zasady jest to odpowiedzialność osobista i solidarna, każdy wspólnik odpowiada za zobowiązania własnym majątkiem

– spółka jawna – odpowiedzialność ma charakter subsydiarny – wierzyciel najpierw zagląda do majątku spółki (egzekucja), dopiero później, gdy ta egzekucja jest nieskuteczna – do majątku wspólników

– spółka partnerska – zwolnienie z odpowiedzialności osobistej partnerów za zobowiązania wspólników, które powstały w związku z wykorzystywaniem wolnego zawodu przez pozostałych partnerów

– spółka komandytowa – komandytariusze – odpowiedzialność ograniczona do wysokości sumy komandytowej, komplementariusze odpowiadają całym swoim majątkiem

– spółka komandytowo-akcyjna – akcjonariusze w ogóle nie odpowiadają za zobowiązania spółki

– prowadzenie spraw spółki i reprezentacja wykonywana jest przez wszystkich wspólników (nie ma organów)

– prowadzenie spraw spółki – podejmowanie decyzji w sprawach wewnętrznych spółki

– reprezentacja – składanie oświadczeń woli innym spółkom (podejmowanie innych działań na zewnątrz spółki)

W spółce partnerskiej może pojawić się zarząd.

W spółce komandytowo-akcyjnej może pojawić się rada nadzorcza.

– brak wymogów kapitałowych – nie ma konieczności nakładów kapitałowych, dopuszcza się jako wkład własną pracę i usługi

Możliwość komentowania Prawo handlowe – część prawa prywatnego. została wyłączona

Kodeks Spółek Handlowych jest aktem szczególnym w stosunku do Kodeksu Cywilnego.

W sprawach nieuregulowanych przez KSH stosuje się przepisy KC.

Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej – 2003 r. – ogólne zasady związane z podejmowaniem i prowadzeniem działalności gospodarczej. Ustawa o charakterze publiczno-prywatnym – państwo ingeruje w te stosunki.

Normy prawa publicznego:

– Ustawa o Krajowym Rejestrze Sądowym – reguluje zasady rejestracji przedsiębiorców.

-> ewidencja działalności gospodarczej – osoby fizyczne, ustawa o swobodzie gospodarczej przewiduje ją

-> KRS – przewidziany przez ustawę o swobodzie gospodarczej

KRS:

1. Rejestr przedsiębiorców – ci, którzy wykonują działalność gospodarczą

2. Rejestr stowarzyszeń – z innych instytucji nie prowadzących działalności gospodarczej

3. Rejestr dłużników niewypłacalnych

Spółka – forma współpracy pomiędzy podmiotami, które zamierzają prowadzić działalność gospodarczą.

Ze względu na miejsce regulacji spółki dzielimy na:

– cywilne -> KC

– handlowe -> KSH

Spółki handlowe:

1. jawna

2. partnerska

3. komandytowa

4. komandytowo-akcyjna

5. z ograniczoną odpowiedzialnością

6. akcyjna

Nie można utworzyć spółki, która nie jest przewidziana przepisami prawa – lista spółek jest zamknięta.

Wspólnota mieszkaniowa – działa podobnie jak spółka handlowa.

Ze względu na cechy ogólne spółki dzielimy na: (Art.. 4 KSH)

– osobowe (cywilna, 1-4)

– kapitałowe (5-6)

Możliwość komentowania Zobowiązania kontraktowe została wyłączona

Wypełnienie zobowiązań – z kontraktu wynika, że zobowiązania mają być wykonane – spełnienie świadczenia – przedmiotu zobowiązania.

1)      Umowa nazwana, umowa sprzedaży – przepisy o tej umowie

2)      Z części ogólnej przepisy dotyczące wykonania zobowiązań

3)      Przepisy ogólne o zobowiązaniach – tytuł 7, dział 1 ks. 3 – regulacja wykonania zobowiązań w ogólności; dział 3 – z umów wzajemnych; przepisy dotyczące wykonania zobowiązań nieuregulowane przy umowach wzajemnych

Wykonanie zobowiązania:

– zgodnie z treścią

– odpowiadające celowi i zgodne z zasadami współżycia społecznego

– zgodnie z dobrym obrotem

– zgodnie z ustalonymi zwyczajami

O wykonaniu zobowiązania decyduje treść tego zobowiązania – czyli to, co jest w umowie.

Kontrahent (wierzyciel) powinien współdziałać przy wykonaniu tego zobowiązania.

Kontrahenta (wierzyciela) obciąża obowiązek lojalności i uregulowania wierzytelności zgodnie z interesami drugiej strony.

Nie można utrudniać dłużnikowi wykonania zobowiązania.

Powinna zostać zachowana staranność – tylko w zakresie dłużnika w KC. Również wierzyciel powinien zachować staranność.

Zgodnie z art. 355 KC, dłużnik ma dochować staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju. Jest to określone przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.

Kodeksowe określenie „należyta staranność” ma charakter ramowy – dostosowujemy jej treść do konkretnej sytuacji.

Określenie n. s. następuje przez wzorzec, który nadaje mu ustawodawca (umowa nazwana).

Możliwość komentowania Wykładnia konwencji została wyłączona

Konwencja przeznaczona jest dla unifikacji prawa rządzącego międzynarodową sprzedażą towarów i ona osiągnie swój cel, gdy będzie zgodnie interpretowana we wszystkich systemach prawnych. W trakcie przygotowywania konwencji wiele uwagi poświęcono, aby była ona sformułowana w sposób jasny i łatwy do zrozumienia.

Pomimo wysiłków podejmowanych przez Komisję Narodów Zjednoczonych ds. Prawa Prywatnego Międzynarodowego, zawsze pojawiają się spory, które dotyczą znaczenia pojęć użytych w konwencji i ich zastosowania. W takim przypadku wszystkie strony, włączając w to krajowe i arbitrażowe sądy, są napominane, aby uwzględniły międzynarodowy charakter oraz potrzebę popierania jednolitości stosowania przepisów tej konwencji i poszanowania dobrej wiary w handlu międzynarodowym.

Do zasad ogólnych konwencji zalicza się:

– autonomię woli stron

– swobodę formy dokonywania czynności (art. 11 KW)

– przyjęcie kryterium rozsądnej oceny zachowania się stron (art. 8 ustęp 2, 3, art. 18 ustęp 2, art. 25, art. 33 pkt „c” i inne)

– obowiązek przekazywania partnerowi handlowemu oczywiście niezbędnych informacji do zawarcia umowy

– przyznanie mocy prawnej należycie wysłanemu zawiadomieniu, żądaniu lub innej informacji

– niedopuszczalność jednostronnej zmiany umowy poza przypadkami, gdzie wyraźnie dopuszcza to KW, np. art. 25, 26, 34, 37, 48, 49, 51, 64, 71-73

– wzajemna współpraca stron przy wypełnianiu swoich obowiązków umownych

– obowiązek niedopuszczenia do powiększenia szkody

– prawo do otrzymania odsetek przy braku zapłaty lub innej należności

– zasada dobrej wiary

Możliwość komentowania Zastosowanie trybu negocjacji została wyłączona

Tryb negocjacji znajduje zastosowanie przede wszystkim do umów o skomplikowanej i nietypowej treści, których uzgodnienie będzie wymagało współdziałania obydwu stron. Ponadto, w ramach negocjacji często zawierane są umowy nienazwane (niestypizowane w przepisach prawa). Nie są zawierane umowy proste (które są zawierane najczęściej w trybie umów adhezyjnych, czyli takich typowych umów, które zawieramy w obrocie i w których jedna ze stron, słabsza ekonomicznie, nie ma prawa zmiany – są to umowy przez przystąpienie; klasycznym tego przykładem są umowy ubezpieczeniowe, umowy bankowe – tutaj w ogóle nie występuje tryb negocjacji).

Możliwość komentowania Milczenie została wyłączona

Generalnie milczenie oznacza nieprzyjęcie oferty (zasadą jest, że jeśli druga strona się nie odzywa, nie dochodzi do zawarcia umowy). W pewnych przypadkach system prawa wiąże z milczeniem określone skutki prawne. Co do zasady, w przypadku procedury zawierania umów, milczenie powoduje nie zawarcie umowy. Mamy jednak wyjątek od tej zasady – art. 68² KC. Jeżeli przedsiębiorca otrzymuje od osoby, z którą pozostaje w stałych stosunkach, ofertę zawarcia umowy w ramach swojej działalności, to brak niezwłocznej odpowiedzi na ofertę poczytuje się za przyjęcie oferty.

W pierwotnej wersji kodeksu przepis, który odpowiadał temu rozwiązaniu, był uregulowany w art. 386 KC.

Otrzymujemy do domu ofertę np. przysłania książek, kaset (Reader’s Digest motherfuckers!) czy czegokolwiek. W wyniku naszego milczenia nie dochodzi do zawarcia umowy.

O stałych stosunkach mówimy zawsze wtedy, kiedy strony wiążą różnego rodzaju umowy, porozumienia o charakterze współpracy (oraz jeżeli oferta pozostaje w zakresie działania obu stron).

Przepis nie może być traktowany rozszerzająco, np. że jak dwa razy przyjęliśmy ofertę to już jesteśmy związani stałym stosunkiem. Nie ma znaczenia, ile razy już coś od oferenta kupiliśmy.

Możliwość komentowania Oferta w postaci elektronicznej została wyłączona

Art. 66¹ KC. Znowelizowany KC zawiera szczególne przepisy, które normują zasady składania oświadczeń woli w postaci elektronicznej. Ustawodawca oparł się na dyrektywie nr 2000/31/EC Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, a w szczególności handlu elektronicznego w obrębie rynku wewnętrznego. Zgodnie z nowym przepisem Art. 61 paragraf 2, oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, że osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią. Pomimo nie do końca jasnego sensu tych słów, generalnie przyjmuje się, że chodzi o taką sytuację, że oświadczenie składającego musi być wprowadzone do serwera adresata w taki sposób, że adresat może w każdej chwili i w każdym czasie ściągnąć je do swojego komputera i wyświetlić w czytelnej postaci. Nieistotne jest u nas to, czy ktoś się zapoznał z treścią, ale to, czy w ogóle mógł się zapoznać.

Przesłanki związania ofertą złożoną w postaci elektronicznej określa art. 66. Oferta złożona w takiej postaci, ale złożona za pomocą innego środka niż poczta elektroniczna i inne środki indywidualnego porozumiewania się podobne do poczty elektronicznej, wiąże składającego wówczas, gdy druga strona niezwłocznie potwierdzi jej otrzymanie. Art. 66¹ paragraf 1 – przepis ten znajduje zastosowanie przede wszystkim do ofert, które są zawarte na tak zwanych aktywnych stronach www, które oprócz biernej prezentacji informacji przekazanie do dysponenta strony www informacji zwrotnej od odwiedzającego stronę. Zgodnie z ogólną regułą interpretacyjną zawartą w art. 71 KC informacje ujawnione na stronach www, w razie wątpliwości, uznać należy za zaproszenie do składania ofert, w odpowiedzi na które ofertę będzie składać ten, który odwiedza stronę – w takim wypadku osoba, która odwiedza stronę, złoży ofertę dysponentowi tej strony poprzez wypełnienie i zaakceptowanie odpowiednich formularzy w oknach dialogowych. Stan związania taką ofertą wystąpi jedynie wtedy, gdy dysponent niezwłocznie potwierdzi jej otrzymanie. To potwierdzenie może nastąpić w jakiejkolwiek formie. Samo jednak potwierdzenie przyjęcia oferty nie jest jeszcze przyjęciem oferty, które prowadzi do zawarcia umowy. Nie jest wykluczone, że jednocześnie z potwierdzeniem otrzymania oferty następuje przyjęcie tej oferty w sensie akceptu oferty. W tym wypadku do zawarcia umowy dojdzie.

Zgodnie z dyrektywą, ustawodawca krajowy nałożył tutaj na przedsiębiorcę składającego ofertę w postaci elektronicznej szereg przedkontraktowych obowiązków informacyjnych. I tak przedsiębiorca, który składa ofertę w postaci elektronicznej, jest obowiązany przed zawarciem umowy poinformować drugą stronę w sposób jednoznaczny o:

– czynnościach technicznych składających się na procedurę zawarcia umowy

– skutkach prawnych potwierdzenia otrzymania oferty

– zasadach i sposobach utrwalania, zabezpieczania i udostępniania przez przedsiębiorcę drugiej stronie treści zawieranej umowy

– metodach i środkach technicznych służących do korygowania błędów we wprowadzonych danych

– językach, w których umowa może być zawarta

– kodeksach etycznych, które stosuje przedsiębiorca, który składa w ten sposób ofertę oraz o ich dostępności w postaci elektronicznej

Takie obowiązki informacyjne ciążą nie tylko na przedsiębiorcy, który składa ofertę w drodze elektronicznej, ale także na przedsiębiorcy, który zaprasza do zawarcia umowy w drodze elektronicznej.

Skutkiem naruszenia obowiązku informacyjnego nie jest nieważność oferty. Jedynym skutkiem jest odpowiedzialność dysponenta strony internetowej za szkodę, jaką kontrahent poniósł wskutek niezamieszczenia informacji w sposób jednoznaczny i zrozumiały.

Zarówno wymóg potwierdzenia oferty, jak również obowiązki informacyjne, nie dotyczą umów, które są zawierane:

– za pomocą poczty elektronicznej

– za pomocą podobnych środków porozumiewania się na odległość, jak np. sms-y, które spełniają warunek indywidualnego porozumiewania się

Te wymogi nie mają także zastosowania do umów zawieranych pomiędzy przedsiębiorcami, jeżeli strony tak postanowiły. Strony mogą tak postanowić w ramowych umowach o współpracę.

Przy elektronicznym zawieraniu umów należy wspomnieć o regulacji Ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Ta ustawa dotyczy tylko tych usług, których wykonanie następuje przez wysłanie i odebranie plików elektronicznych za pomocą systemów teleinformatycznych na indywidualne żądanie usługobiorcy. Ustawa nie znajduje zastosowania do umów, których przedmiotem są towary i usługi, które nie mają postaci elektronicznej.

Do umów o usługi świadczone elektronicznie stosuje się przepisy KC, przede wszystkim art. 66¹ o ofercie elektronicznej.

Istotną cechą oferty jest to, że ona wiąże oferenta. Oferta jest, co do, zasady nieodwołalna.

Czyli jeżeli mamy jakiegoś „A”, który składa ofertę „B”, to „A” jest oferentem, a „B” – oblatem. Oferta powoduje stan związania – „A” jest związany swoją ofertą. „B”, jako adresat oferty, uzyskuje w wyniku złożenia skutecznego tej oferty kompetencje do doprowadzenia do zawarcia umowy (wystarczy, że powie „zgadzam się”). Co do zasady, nie można wycofać się ze składanej oferty – chyba, że minie czas, który daliśmy drugiej stronie na decyzję, czy chce zawrzeć umowę, czy nie.

Generalnie oferta ma charakter nieodwołalny, jest jednak wyjątek – art. 66². W stosunkach pomiędzy przedsiębiorcami oferta może być odwołana. Przede wszystkim, zasada nieodwołalności oferty prowadziła do komplikacji w obrocie. Za wzorem KW, nasz ustawodawca wprowadził do KC w stosunkach pomiędzy przedsiębiorcami dopuszczalność odwołania oferty.

Odwołanie oferty należy odróżnić od cofnięcia oferty, które jest dopuszczalne także w obrocie powszechnym (między osobami, które nie mają statusu przedsiębiorcy). Cofnięcie oferty podlega ogólnym zasadom dotyczącym oświadczeń woli. Cofnięcie oferty dopuszczalne jest na gruncie art. 61 KC do czasu dojścia oferty do adresata (oblata) albo możliwe jest i skuteczne wtedy, kiedy oferta i oświadczenie o cofnięciu oferty dochodzą do adresata jednocześnie.

Granice czasowe odwołania – art. 66² KC. Odwołanie oferty może nastąpić, jeżeli oświadczenie o odwołaniu zostało złożone drugiej stronie przed wysłaniem przez nią oświadczenia o przyjęciu oferty.

„A” 20 maja 2010 wysłał pisemną ofertę do „B”. Oferta dotarła 21 maja 2010. Zwykłe cofnięcie oferty może nastąpić do czasu dojścia oferty do adresata. „A” może wysłać do „B” jeszcze tego samego dnia oświadczenie, że cofa ofertę, którą wysłał rano. Jeśli najpierw doszła oferta, to nie można jej odwołać.

Art. 66² – pozwala nam odwołać ofertę, dopóki adresat nie wysłał nam oświadczenia o przyjęciu oferty.

Na kim spoczywa ciężar dowodu wysłania oferty i skutecznego odwołania?

Ciężar dowodu będzie się rozkładał zgodnie z art. 6 KC. Ciężar udowodnienia tego, że oświadczenie o odwołaniu oferty dotarło po wysłaniu oświadczenia o przyjęciu, spoczywa na oblacie, natomiast oferent musi wykazać, że doszło do skutecznego odwołania oferty (musi udowodnić, że jego oświadczenie o odwołaniu doszło przed wysłaniem przez drugą stronę oświadczenia o przyjęciu oferty).

Przesłanki, które wyłączają odwołanie oferty, określa art. 66² paragraf 2:

– oferta jest nieodwołalna, jeżeli wynika to z jej treści

– oferta jest nieodwołalna w sytuacji, gdy wskazuje termin, w którym ma nastąpić jej przyjęcie

Z oznaczeniem terminu przyjęcia oferty w ofercie wiąże się domniemanie woli oferenta, iż chce on być w tym czasie związany swoją ofertą w sposób nieodwołalny.

Oferta może być skutecznie przyjęta wyłącznie przez adresata oferty (oblata). Oblat składa w tym celu stosowne oświadczenie woli oferentowi. W ten sposób adresat oferty doprowadza do zawarcia umowy.

„A” składa ofertę „B”. Oferta dociera 21 maja. 23-go oblat wysyła oświadczenie woli o przyjęciu oferty, dobiera ono 25 maja 2010. Kiedy doszło do zawarcia umowy i o jakiej treści? Oświadczenie woli staje się skuteczne dopiero w momencie, gdy doszło ono do adresata w taki sposób, że mógł się z nim zapoznać.

O jakiej treści to będzie umowa? Minimum do zawarcia umowy musi być zawarte w ofercie. Uzupełnieniem tego może być np. w KC to, co mamy w przepisach o umowach nazwanych.

Oblat może, ale nie musi odpowiadać na ofertę.

Oferta może również zawierać odwołanie się do ogólnych regulaminów umów obowiązujących np. u oferenta.

Termin odpowiedzi na ofertę – oferent np. może określić, że czeka na odpowiedź tydzień od momentu wysłania oferty. Jeżeli druga strona nie odpowie w tym czasie, to ustaje wówczas stan związania oferenta ofertą. Jeśli termin nie został określony w ofercie, to wchodzi w zastosowanie art. 66 KC – oferta wiąże tak długo, ile czasu potrzeba na dojście oferty do oblata i przyjście jego odpowiedzi.

W okresie związania ofertą oświadczenie o przyjęciu oferty ma dotrzeć do oferenta.

Art. 67 KC – dotyczy tzw. oferty opóźnionej. Opóźnione oświadczenie o przyjęciu oferty. Zgodnie z tym artykułem, wyjątkowo opóźniona odpowiedź na ofertę może doprowadzić do zawarcia umowy. Przede wszystkim wtedy, gdy odpowiedź została wysłana w czasie właściwym oraz gdy oferent nie zawiadomi o uznaniu umowy za niezawartą. Brak takiego zawiadomienia oznacza, że oferent nie korzysta z ustawowej możliwości przeciwstawienia się zawarciu umowy na podstawie opóźnionej oferty. W sumie dochodzi do zawarcia umowy pomimo tego, że mamy do czynienia z opóźnieniem w odpowiedzi na ofertę.

Mogło się zdarzyć, że „B” odpowiedział 23 maja i w naszym konkretnym przypadku jest to wysłanie odpowiedzi w czasie właściwym. Z jakichś powodów oświadczenie dotarło z opóźnieniem – już możemy uznać, że jest to opóźnienie odpowiedzi na ofertę. „A” może milczeć (wówczas umowa zostaje zawarta) lub sprzeciwić się temu, by umowa została zawarta z opóźnieniem.

Kolejna sytuacja, która się może zdarzyć, zwłaszcza pomiędzy przedsiębiorcami – z jakiegoś powodu do „B” wpływa oferta z określonym terminem związania. „B” w tym czasie nic nie robi i dopiero później sobie przypomina i wysyła odpowiedź po terminie. Wysłanie oświadczenia o przyjęciu oferty po terminie związania ofertą będzie stanowiło nową ofertę w rozumieniu przepisów KC. Oferta opóźniona wysłana po upływie czasu właściwego do wysłania stanowi w rozumieniu KC nową ofertę. W takim przypadku „B” staje się oferentem, a „A” oblatem i to „A” uzyskuje kompetencje do doprowadzenia do zawarcia umowy z „B” na tych warunkach, które są podane w opóźnionej ofercie.

Kolejna kwestia to wymóg zgodności treści oświadczenia woli oferenta i oblata oraz modyfikujące przyjęcie oferty.

Zawarcie umowy w znaczeniu materialnym oznacza tyle, co osiągnięcie konsensu co do wywołania określonych skutków prawnych. W przypadku oferty i oświadczenia o przyjęciu oferty podstawowe znaczenie ma to, czy te oświadczenia są zgodne. Ma to miejsce przede wszystkim w sytuacji, gdy oferta zostaje przyjęta w całości i tylko w zakresie oferty, przy czym zarówno oferta jak i przyjęcie oferty podlega regułom wykładni oświadczenia woli.

Może się zdarzyć tak, że pewne warunki są potwierdzane, ale poprzez użycie innych sformułowań. Istotne jest to, czy strony się zgadzały i na podstawie oświadczeń woli możemy określić, że dążyły do tego samego celu.

W naszym systemie prawnym taką zasadą jest zasada lustrzanego odbicia – do zawarcia umowy dochodzi, gdy oblat chce dokładnie tego samego, co oferent.

Art. 68 KC przewiduje, że przyjęcie oferty dokonane z zastrzeżeniem zmian lub uzupełnień traktować należy jako nową ofertę.

W przypadku przyjęcia oferty ze zmianami (traktowanymi jako nowa oferta) kompetencja do zawarcia umowy przechodzi z „B” na „A” („A” staje się oblatem).

Zasada lustrzanego odbicia powoduje mnóstwo problemów. W przypadku tej zasady całość warunków zawartych w ofercie obydwie strony muszą zaakceptować.

Art. 8² KC – wyjątek od zasady lustrzanego odbicia jest ograniczony tylko i wyłącznie do obrotu profesjonalnego i ma być to obrót dwustronnie profesjonalny – oferent i oblat muszą mieć status przedsiębiorcy.

Art. 68¹ KC – w stosunkach między przedsiębiorcami odpowiedź na ofertę z zastrzeżeniem zmian lub uzupełnień nie zmieniających istotnie treści oferty poczytuje się za jej przyjęcie. W takim przypadku strony wiąże umowa o treści określonej w ofercie, ale z zastrzeżeniem tych zmian, które zostały dokonane w odpowiedzi na ofertę. Na gruncie tego przepisu ocenie podlegają zmiany lub uzupełnienia tych postanowień, które w razie przyjęcia oferty stanowić będą elementy zarówno podmiotowo jak i przedmiotowo istotne.

„A” proponuje kupno czegoś za 30 zł, a „B” proponuje za 50 zł. Problem w zastosowaniu przepisu art. 68 leży w sformułowaniu „istotna treść”.

Przede wszystkim kryterium oceny istotności zastrzeżeń należy poszukiwać, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności konkretnej sprawy, a przede wszystkim interes oferenta, przyjęte w obrocie zwyczaje handlowe, ustaloną między stronami praktykę kontraktową. Tutaj przy wykładni tej istotności ma znaczenie art. 19 ustęp 3 KW (na którym wzorowany jest art. 68 KC), który wymienia katalog postanowień umowy sprzedaży towaru, które należy traktować jako istotnie zmieniające treść postanowienia oferty:

– cena

– płatności

– jakość i ilość towarów

– miejsce i czas dostawy

– zakres odpowiedzialności jednej ze stron względem drugiej

– sposób rozstrzygania sporów

W art. 68¹ paragraf 2 KC wskazano trzy okoliczności, w których wystąpienie wykluczy dopuszczalność modyfikującego przyjęcia oferty. W tych wypadkach nie ma znaczenia, czy zmiany są istotne, czy nieistotne:

– modyfikujące przyjęcie oferty (ze zmianami) jest wyłączone, jeżeli w treści oferty wskazano, że może ona być przyjęta jedynie bez zastrzeżeń (dopuszcza się akceptację oferty bez żadnych zastrzeżeń i uzupełnień – oferent wyraźnie wskazuje, że tylko na warunkach wskazanych w ofercie jest w stanie zawrzeć umowę)

– niezwłoczny sprzeciw oferenta wobec włączenia zastrzeżeń dokonanych przez oblata (oferent otrzymuje ofertę z jakimiś zastrzeżeniami czy uzupełnieniami, które nie zmieniają istotnie treści oferty, i sprzeciwia się im niezwłocznie po otrzymaniu oferty modyfikującej; oferent nie musi wskazywać przyczyn, dla których nie chce, aby umowa została przyjęta na takich warunkach)

Skutkiem nieprzyjęcia oferty ze zmianami może być zamiana przyjęcia modyfikującego w kontrofertę. „B” zgadza się na zawarcie umowy, ale na „takich warunkach”. „A” się nie zgadza – wtedy to oświadczenie o przyjęciu może zostać potraktowane jako kontroferta „B”.

– oblat uzależnia przyjęcie oferty i zawarcie umowy od zgody oferenta na włączeni zastrzeżeń do treści umowy, a zgody takiej nie otrzymał. W takim wypadku odpowiedź oblata trzeba będzie traktować jako odrzucenie pierwotnej oferty i złożenie swojej kontroferty.

Możliwość komentowania Zawarcie umowy została wyłączona

Przed zawarciem umowy należy sprawdzić, z kim mamy do czynienia, kim jest ten ktoś, kto przyszedł negocjować / zawierać kontrakt. Często te rzeczy są pomijane, co powoduje później problemy. Konsekwencje zawarcia takiej umowy są takie, że drugiej strony nie będzie ten kontrakt wiązał. Takie konsekwencje czasami wychodzą na jaw po kilku latach obowiązywania kontraktu.

Jeżeli chodzi o Europę, to większość systemów prawa wewnętrznego przewiduje udostępnianie informacji o przedsiębiorcach – funkcjonują stosowne rejestry sądowe.

Nasz system prawny przewiduje, że osobą prawną jest ten, komu ustawa przyznaje osobowość prawną. Np. u nas spółka komandytowo-akcyjna jest niepełną osobą prawną, ale w prawie austriackim spółka taka ma pełną osobowość prawną. Takie kwestie trzeba już na początku wyjaśnić.

Umowami nazywane są czynności prawne, w których dokonaniu uczestniczą dwie lub więcej strony i które dochodzą do skutku w wyniku złożenia przez wszystkie strony zgodnych oświadczeń woli. Zawarcie umowy polega na złożeniu zgodnych co do treści oświadczeń woli. Ten wymóg zgodności uległ pewnemu osłabieniu na podstawie art. 68¹ KC. To złożenie zgodnych oświadczeń woli ma przede wszystkim polegać na tym, że wszystkie strony składają oświadczenia, które mają to samo znaczenie i wyrażają zamiar wywołania jednolitych skutków prawnych, które polegają na ustanowieniu, zaktualizowaniu, ale także zniesieniu lub zmianie określonych norm postępowania, a w konsekwencji zniesieniu lub zmianie stosunków prawnych.

Oświadczenia woli, podobnie jak przepisy prawa, podlegają wykładni. Zgodnie z art. 65 w umowach należy szukać przede wszystkim zgodnego zamiaru stron i celu umowy, a nie patrzeć na dosłowne brzmienie umowy. Jeżeli w drodze wykładni jesteśmy w stanie ustalić takie samo znaczenie dla wszystkich oświadczeń woli, to znaczy, że umowa doszła do skutku. Jeżeli w drodze wykładni ustalimy, że strony miały coś zupełnie innego na myśli, to znaczy, że umowa nie została zawarta.

Sposób dojścia przez strony do konsensu, czyli uzgodnienia treści tych oświadczeń woli, nazywany jest sposobem lub trybem zawarcia umowy. KC reguluje trzy sposoby zawarcia umowy:

– ofertę i jej przyjęcie

– negocjacje (wcześniej w KC nosiły nazwę rokowań)

– przetarg (występuje w dwóch odmianach – aukcji i przetargu w ścisłym słowa znaczeniu)

Nie można również wykluczyć dojścia do konsensu w inny sposób.

Wybór sposobu zawarcia umowy przez strony nie wyklucza zawarcia umowy w innym trybie. Strony mogą swobodnie przechodzić z jednego trybu zawarcia umowy do innego.

Przepisy art. 66-72 odnoszą się do wszystkich rodzajów umów:

– obligacyjnych (uzupełnione przez art. 384-396)

– umów rozporządzających z zakresu prawa rzeczowego

– umów z dziedziny prawa na dobach niematerialnych

– umów prawa spadkowego

– umów małżeńskiego prawa majątkowego

Mają także zastosowanie do umów powodujących powstanie stosunku prawnego, ale także do tych nakierowanych na zmianę lub ustanie stosunku prawnego.

Oceniając, czy doszło do zawarcia umowy, bierzemy pod uwagę te przepisy, które obowiązują w dacie składania oświadczeń woli.

Możliwość komentowania Reprezentacja przy zawieraniu umów została wyłączona

W przypadku zawierania umów z osobami fizycznymi, które samodzielnie prowadzą działalność gospodarczą, ta osoba reprezentuje siebie.

W przypadku przedsiębiorców, którzy są osobami prawnymi, organ właściwy do reprezentacji oraz sposób reprezentacji określa ustawa i statut i co do zasady zarówno organ jak i zasady reprezentacji podlegają ujawnieniu w KRS (co do zasady, dlatego że mamy takie osoby prawne, które nie są wpisywane do KRS-u). Jest pewna grupa podmiotów, którym ustawy przyznają osobowość prawną, a które nie są wpisywane do KRS-u (np. związki wyznaniowe) oraz osoby prawne, które powstają na podstawie przepisów o charakterze publicznoprawnym (np. związek międzygminny, instytucje kultury, itd.). One nie podlegają wpisowi, ale są osobami prawnymi.

Najprostsza jest sytuacja, gdy podmiot, z którym zawieramy umowę, widnieje w KRS-ie – jesteśmy w stanie sprawdzić, czy podmiot rzeczywiście istnieje, kto jest członkiem organu i jakie są zasady reprezentacji. Co do zasady, w spółkach kapitałowych przy zarządzie wieloosobowym reprezentacja jest łączna, to znaczy oświadczenie woli w imieniu spółki składa dwóch członków zarządu albo członek zarządu i prokurent. Umowa spółki, ewentualnie akt założycielski (w spółkach jednoosobowych), może przewidywać inny sposób reprezentacji. I tak umowa może przewidywać, że w wieloosobowym zarządzie każdy członek zarządu może samodzielnie reprezentować spółkę.

W KRS-ie podlegają ujawnieniu prokurenci. Wpis tego prokurenta do KRS-u powoduje to, że przedsiębiorca nie będzie mógł zasłaniać się tym, że osoba wpisana jako prokurent prokurentem już nie jest. Zawierając kontrakt, jesteśmy chronieni zasadą prawdziwości wpisu.

Pytanie o to, skąd mamy znać wyciąg z KRS. Takich wyciągów udziela Centralna Informacja o KRS – każdy może zwrócić się tam z wnioskiem i uzyska stosowny dokument dotyczący wpisu spółki do rejestru. Możemy sprawdzać dane dotyczące spółki także w wyszukiwarce Centralnej Informacji KRS umieszczonej na stronach Ministerstwa Sprawiedliwości – albo podajemy tam nr KRS albo nazwę firmy spółki. Minusem tego jest brak informacji w wyszukiwarce o prokurentach. Przeglądanie tych danych jest bezpłatne, natomiast jeżeli chcemy mieć pełne dane spółki, to musimy się zwrócić do Centralnej Informacji o KRS, ale wtedy już jest to odpłatne.

Nie ma terminu ważności wyciągu, nie mamy jednak pewności, czy za pół roku ten wyciąg będzie aktualny – dane mogą ulec zmianie.

Osobę prawną reprezentuje organ. Gdy działa organ, to tak jakby działała sama osoba prawna. Organ działa nie w imieniu osoby, ale za osobę prawną.

Art. 39 odrębnie reguluje w kodeksie kwestię braku umocowania albo przekroczenie zakresu umocowania przez osobę lub osoby, które działały jako organ. W tym wypadku czynność prawna jest nieważna i taka czynność prawna nie może być konwalidowana. Co najwyżej będzie można domagać się zwrotu tego, co świadczono na rzecz tej osoby oraz naprawienia szkody, którą poniosła druga strona, zawierając umowę i nie wiedząc o braku umocowania – dochodzić tego możemy od tego fałszywego organu.

W przypadku pełnomocników konieczne jest okazanie pełnomocnictwa i poinformowanie, że ktoś działa jako pełnomocnik. Prokurenci – wyciąg z KRS.

Możliwość komentowania Wygaśnięcie pełnomocnictwa została wyłączona

Wygaśnięcie pełnomocnictwa następuje w następujących sytuacjach:

– przede wszystkim, dokonanie czynności przez pełnomocnika, do której był umocowany

– upływ terminu, na który pełnomocnictwo zostało udzielone

– ziszczenie się warunku wygasającego

Wygaśnięcie często będzie wiązało się z zakończeniem stosunku podstawowego.

Jeżeli pełnomocnictwo było w umowie o pracę, to wygasa z momentem wygaśnięcia umowy o pracę.

– śmierć lub ustanie bytu prawnego pełnomocnika

Co do zasady, podstawą do wygaśnięcia pełnomocnictwa jest śmierć mocodawcy – chyb, że w pełnomocnictwie jest zastrzeżone inaczej. W takim wypadku, jeżeli wyraźnie to przewidziano, to w takiej sytuacji pełnomocnik będzie reprezentował spadkobierców mocodawcy.

Wygaśnięcie pełnomocnictwa z jakichkolwiek przyczyn rodzi obowiązek zwrotu dokumentu pełnomocnictwa. Pełnomocnik jednak może się domagać odpisu dokumentu pełnomocnictwa z zaznaczeniem na odpisie, że pełnomocnictwo wygasło.

Zwrot dokumentu pełnomocnictwa ma zapobiegać przede wszystkim temu, aby były już pełnomocnik nie dokonywał czynności prawnych w imieniu mocodawcy.

Po co odpis dokumentu pełnomocnictwa? (art. 103, 104 KC) Z uwagi na ochronę pełnomocnika przed pociągnięciem do odpowiedzialności.

Jeśli pełnomocnik dokonuje po wygaśnięciu umocowania czynności prawnej w imieniu mocodawcy, to czynność taka jest ważna, chyba że druga strona o wygaśnięciu umocowania wiedziała lub z łatwością mogła się dowiedzieć.

Kto może wiedzieć o pierwotnym umocowaniu? Przede wszystkim starzy klienci, z którymi mocodawca zawierał stosunki. Należy informować stałych klientów o odwoływaniu dotychczasowego pełnomocnika.

Musimy zwrócić uwagę na tzw. zdolność kontraktową (zdolność zawierania umów). Musimy ustalić, czy strona, która chce zawrzeć z nami umowę, ma w ogóle zdolność kontraktową – czyli czy może być podmiotem praw i obowiązków wynikających z umowy. Zdolność kontraktowa to wycinek zdolności do czynności prawnej.

Nas interesuje, czy strona jest podmiotem prawa.

Jakie mamy podmioty prawa (art. 33¹ KC):

– osoby fizyczne

– osoby prawne

– niepełne osoby prawne – takimi w naszym systemie prawnym są przede wszystkim handlowe spółki osobowe, spółki w organizacji, oddziały zagranicznych ubezpieczycieli

Jeżeli chodzi o osoby prawne, to w naszym systemie prawnym nie ma znaczenia, czy dana umowa mieści się w przedmiocie działalności osoby prawnej.