Możliwość komentowania Dopuszczalność odwołania oferty została wyłączona

Oferta może być odwołana, jeżeli odwołanie doszło do adresata zanim przyjął on skutecznie ofertę.

Wyjątek w KC; ogólna reguła – odwołanie oferty – z prawa anglosaskiego – po 2003 roku.

Art. 16² KW – niedopuszczalność. 2 wyjątki od odwołania oferty:

– gdy oferta wskazuje, że jest nieodwołalna – przez zamieszczenie w ofercie terminu jej przyjęcia albo przez stwierdzenie w ofercie, że ma ona charakter nieodwołalny

– gdy uwzględnimy adresata, który mógł na podstawie tej oferty uznać, że ma ona charakter nieodwołalny – musi to mieć charakter rozsądny (?) i gdy na podstawie tej oferty dokonał już prawnych czynności

Prawidłowe odwołanie oferty wyłącza oferenta z winy z tytułu culpa in contrahenta.

Jeżeli oferta w inny sposób wskazuje, że jest nieodwołalna, to trzeba pamiętać, że w art. 18 KW może ona być zaakceptowana w czasie, trzeba brać pod uwagę środki komunikacji i szybkość przekazywania informacji.

Art. 17 KW – oferta (również nieodwołalna) traci ważność, jeżeli jej odrzucenie dotarło do oferenta.

Możliwość komentowania Reguła dotarcia została wyłączona

Z trzech możliwych sytuacji, w których oferta mogłaby stać się skuteczna, trzeba brać pod uwagę:

– chwilę wysłania oferty

– chwilę zapoznania się z treścią oferty

– chwilę dojścia do adresata

Twórcy konwencji opowiedzieli się za regułą dojścia oferty. Ta reguła dotarcia znajdzie zastosowanie także do pozostałych oświadczeń woli, które są uregulowane w części drugiej konwencji. Oferta staje się więc skuteczna z chwilą dotarcia do adresata w taki sposób, że mógł się zapoznać z jej treścią.

Pojęcie dojścia oświadczenia woli zdeterminowane zostało przez treść art. 24 KW, który wymaga, aby oświadczenie zostało zakomunikowane adresatowi słownie lub dostarczone osobiście do miejsca siedziby lub na adres pocztowy za pomocą wszelkich środków. Jeżeli adresat nie ma siedziby i adresu pocztowego, to oświadczenie należy dostarczyć do miejsca stałego pobytu

Reguły mają charakter dyspozytywny, strony mogą więc uzgodnić inne zasady doręczeń.

Art. 15 ustęp 1 dotyczy zasadniczo tylko ofert skierowanych do określonych osób, ale znajdzie zastosowanie także do tzw. ofert publicznych, czyli katalogów, prospektów, które zostały przesłane na konkretne adresy odbiorców.

Chwila skuteczności takich ofert skierowanych do ogółu będzie, w pierwszym rzędzie, zależna od zamiaru oferenta. Oferent może tez w sposób wyraźny podać początkową datę skuteczności oferty, np. od 1 października 2011 roku.

Uważa się, że w braku jakichkolwiek wskazówek oferty publiczne są skuteczne z chwilą ich publikacji.

=>  Konwencja Wiedeńska w Dzienniku ustaw z 1997 roku nr 45, pozycja 286

Art. 15 KW – oferent może wycofać ofertę, jeżeli wycofanie dojdzie do adresata wcześniej niż oferta lub w tym samym czasie, co oferta.

Wycofanie oznacza odwołanie oświadczenia woli.

Możliwość komentowania Znaczenie ceny w ofercie została wyłączona

Konwencja nakazuje wyraźne lub dorozumiane oznaczenie (sprecyzowanie) ceny towaru albo zamieszczenie w ofercie postanowienia, które pozwala wyznaczyć ową cenę w późniejszym terminie.

W konwencji nie przewidziano żadnych wskazówek co do sposobu oznaczenia ceny. Można określić cenę w sposób wyraźny, podać w sposób globalny dla wszystkich, wyrazić cenę w formie jednostkowej, podać aktualną cenę katalogową, może być przyjęcie cen rynkowych w chwili złożenia oferty, zawarcia umowy lub dostawy towarów na danym określonym rynku lub w określonym miejscu (np. cena tony niklu notowana na giełdzie metali w Londynie).

Mogą strony odłożyć ustalenie ceny do późniejszego uzgodnienia, ale z przyjęciem zobiektywizowanych kryteriów jej późniejszego ustalenia. Cena musi być skonkretyzowana w chwili wykonania zobowiązania.

KW, podobnie jak większość systemów prawnych, nie daje sądom kompetencji do uzupełnienia luki cenowej, która wynika z braku określenia ceny (sądy nie mogą ustalać tej ceny, jeżeli strony tego nie zrobiły). Taka konstrukcja właściwa jest głównie dla państw Europy kontynentalnej (w krajach anglosaskich sądy mogą ustalać cenę).

Kwestia ustalenia ceny w ofercie była jedną z najbardziej kontrowersyjnych przy uzgadnianiu tekstu konwencji. Jest to spór pomiędzy tradycją państw Europy kontynentalnej i prawa państw anglosaskich.

Art. 55 KW stanowi, że jeżeli umowa jest zawarta, ale cena sprzedanych towarów nie jest w umowie w sposób jednoznaczny lub dorozumiany określona, lub też umowa nie zawiera postanowień pozwalających na ustalenie ceny, to uważa się, że strony, z braku postanowień wskazujących inaczej, w sposób milczący odwołują się do cen zwyczajowo przyjmowanych w chwili zawarcia umowy dla takich towarów sprzedawanych w podobnych okolicznościach w danej dziedzinie handlu.

Art. 55 KW pozostaje w sprzeczności z przepisem art. 14 KW. Cytowany art. 55 mieści się w trzeciej części KW dotyczącej obowiązków stron i, zgodnie z art. 92 KW, każde państwo, które jest stroną konwencji, może w chwili podpisania konwencji oświadczyć, że nie będzie związane częścią drugą konwencji, dotyczącą zawarcia umowy, tylko częścią trzecią konwencji. Art. 55 jest takim kompromisem pomiędzy państwami o tradycji anglosaskiej i państwami, które hołdują oznaczoności oferty także co do ceny.

Zgodnie z art. 15 KW, oferta staje się skuteczna z chwilą dotarcia do adresata. Skuteczność oferty należy rozumieć w ten sposób, że oferent zaczyna być związany warunkami podanymi w ofercie, a adresat oferty ma podstawę do ewentualnych dalszych czynności.

Związanie oferenta polega na tym, iż nie może on w terminie ważności oferty zmienić jej warunków bez zgody adresata (oblata). Gdyby oferent to uczynił, adresat oferty może domagać się zawarcia umowy na warunkach określonych w pierwotnej ofercie. W braku spełnienia takiego żądania przez oferenta, oblat w pełni korzysta z ochrony prawa i może dochodzić swojego roszczenia na drodze sądowej.

Do moment, w którym oferta stała się skuteczna, adresat nie ma prawa jej potwierdzić, nawet jeżeli wiedział o takiej ofercie. Do momentu skuteczności oferty oferent może wycofać ofertę, nawet jeżeli ma ona charakter nieodwołalny, ale dotyczy to tylko sytuacji, gdy odwołanie (wycofanie) dojdzie do adresata wcześniej, niż oferta, lub w tym samym czasie, co oferta.

Oferent, do czasu skutecznego złożenia oferty, ponosi ryzyko związane z dojściem oferty, ponieważ staje się ona skuteczna dopiero z momentem dotarcia do adresata.

Możliwość komentowania Oznaczenie towaru została wyłączona

Oznaczenie (identyfikacja) towaru powinna być dokonana najpóźniej w chwili wykonania umowy. Wystarczy więc, żeby oferta określała sposób oznaczenia towaru w przyszłości. Może ten sposób określenia polegać na przyznaniu uprawnienia w tym zakresie jednej lub obu stronom lub też osobie trzeciej, np. biegłemu, ekspertowi w danej dziedzinie.

Sposób oznaczenia towaru może nastąpić na wiele sposobów – najczęściej pojawi nam się oznaczenie gatunku, rozmiaru, kształtu, koloru, rodzaj materiału, dane techniczne, zgodność z normami.

Oznaczenie towaru może nastąpić tez w ofercie poprzez podanie standardu, normy, pozycji katalogowej, załączenie prospektu, modelu, wzorów, próbki. Często załącza się szczegółowe specyfikacje techniczne towaru, schematy, dane techniczne towaru. Takie dokładne oznaczenie gatunku ma niezwykle istotne znaczenie dla oceny prawidłowego wykonania zobowiązania wynikającego z takiej umowy sprzedaży.

Sposób określenia ilości towaru KW pozostawia stronom. Strony mają pełną swobodę wyboru sposobu oznaczenia ilości towaru. Kilka najczęściej spotykanych sposobów określenia ilości towaru:

– oferent podaje ogólną sumę pieniędzy, jaką przeznacza na zakup danego towaru według cen obowiązujących w miejscu i czasie dostawy, np. 100 000 $ na dzień 15 lipca 2011 na zakup pszenicy klasy X według cen giełdy londyńskiej

– strony mogą określić ilość towaru, odnosząc go do możliwości produkcyjnych czy też wydobywczych sprzedającego. Odnosi się to zwykle do towarów masowych, gdzie można na podstawie dotychczasowej praktyki z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć wielkość produkcji. Są to tzw umowy output, które są zawierane głównie w interesie sprzedawców, bo gwarantują im w tym okresie zbyt towarów

– strony czasami postanawiają, że sprzedający zobowiązuje się sprzedać taką ilość towaru, jaka odpowiada potrzebom prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa. Umowy gwarantują kupującemu nabycie towarów

– zdarza się, że oferent wyraża chęć kupna każdej ilości danego towaru według cen obowiązujących w miejscu i czasie dostawy. W takiej sytuacji oblat (adresat oferty) musi zaznaczyć w oświadczeniu o przyjęciu oferty, jaką ilość towaru zobowiązuje się sprzedać kupującemu

Możliwość komentowania Stanowczość oferty została wyłączona

W praktyce ustalenie stanowczego zamiaru zawarcia umowy często będzie wymagać oceny całokształtu okoliczności, które towarzyszą zawieraniu umowy, zwłaszcza dotyczy to stopnia szczegółowości treści danej propozycji. Należy w tym miejscu odwołać się także do artykułu 8 ustęp 1 i 3 i artykułu 9 KW.

Za pomocą artykułu 8 ust. 1 i 2 można ocenić, jak zamiar oferenta był lub powinien był być zrozumiany przez adresata albo jak zamiar oferenta byłby zrozumiany przez osobę rozsądną tego samego rodzaju, co oblat, i znajdującą się w porównywalnych okolicznościach.

Art. 8 ustęp 3 i art. 9 upoważniają sąd do uwzględnienia zasad dotyczących zawierania umów ustalonych przez same strony lub obowiązujących powszechnie w obrocie międzynarodowym.

Używanie w praktyce określenia „oferta niewiążąca” – oferujemy bez zobowiązań, oferta ma charakter informacyjny, oferta bez obliga – bez wątpienia nie wskazują na stanowczość zamiaru zawarcia umowy i ewentualnie pisma zawierające tego typu sformułowania zostaną zakwalifikowane jako inne, które uruchamiają procedurę zawarcia umowy – zaproszenie do składania ofert czy rozpoczęcia negocjacji.

Możliwość komentowania Określoność (precyzyjność) oferty została wyłączona

Propozycja zawarcia umowy jest wystarczająco precyzyjna, aby można ją było uznać za ofertę, jeżeli spełnione są trzy przesłanki:

– jednoznacznie wskazano i określono towar

– wyraźnie lub sposób dorozumiany oznaczono ilość towaru

– wyraźnie lub w sposób dorozumiany oznaczono cenę towaru

W korespondencji z kontrahentami zagranicznymi należy zachować ostrożność w sytuacji, gdy nie chcemy, aby przesyłane dane (informacje) nie zostały potraktowane jako oferta. W tych wypadkach konieczne jest wyraźne zastrzeżenie, że wszelkiego rodzaju dane (informacje) nie mają charakteru oferty i są wysyłane tylko i wyłącznie w celach informacyjnych.

Możliwość komentowania Zawarcie umowy (część 2 konwencji) została wyłączona

Część 2 konwencji dotyczy tych zagadnień, które związane są z zawieraniem umowy w drodze oferty i jej akceptacji. Kiedy umowa jest zawierana w ten sposób, przyjmuje się, że zostaje zawarta, gdy przyjęcie oferty stało się skuteczne.

Ze znanych w obrocie handlowym sposobów zawierania umów, w konwencji uregulowano tylko dwa sposoby:

– zawarcie umowy przez przyjęcie oferty (art. 18 ust. 1 i 2)

– zawarcie umowy przez przystąpienie do jej wykonania (art. 18 ust. 3)

Konwencja wyraża ogólną zasadę, według której do zawarcia umowy dochodzi dzięki wyrażeniu dwóch zgodnych oświadczeń woli, choćby w konkretnym przypadku, kto jest oferentem, a kto adresatem oferty, lub jaki akt lub dokument bądź akty pełnią funkcję oferty, a które pełnią funkcję przyjęcia oferty.

Ofertą, w rozumieniu KW, jest każde oświadczenie woli, które posiada następujące cechy:

– jest oznaczona – indywidualizuje (określa) adresata oferty

– jest określona, czyli precyzyjna i konkretna, przez co należy rozumieć określenie istotnych postanowień umowy koniecznych i wystarczających do zawarcia umowy

– jest stanowcza, czyli wyraża stanowczy zamiar zawarcia umowy

Do zakwalifikowania propozycji zawarcia umowy jako oferty w rozumieniu KW nie ma znaczenia liczba adresatów. Istotną rolę przypisuje konwencja natomiast określeniu (oznaczeniu) adresata oferty. Przesłanka oznaczoności zostaje spełniona, kiedy:

– zamieszczono w danym oświadczeniu imię i nazwisko osoby, do której to oświadczenie jest kierowane

– zamieszczenie firmy (nazwy) podmiotu, do którego kierowana jest oferta

– dopuszczalne jest zindywidualizowanie adresata w jakikolwiek inny sposób, ale w sposób jednoznaczny, pozwalający ustalić, komu przysługuje kompetencja do przyjęcia tej oferty

Możliwość komentowania Forma umowy została wyłączona

Konwencja nie stawia jakichkolwiek wymagań co do formy umowy. W szczególności, art. 11 przewiduje, że nie jest wymagana jakakolwiek forma pisemna do zawarcia umowy. Jeżeli jednak umowa jest zawarta na piśmie i zawiera postanowienie przewidujące formę pisemną dla jej zmiany lub rozwiązania, to zgodnie z art. 29 KW taka umowa nie może być ani zmieniona ani rozwiązana w innej formie. Jedynym wyjątkiem jest to, że zachowanie się jednej ze stron może uniemożliwić jej powołanie się na to postanowienie, jeżeli druga strona opierała się na tym zachowaniu (działała w zaufaniu do zachowania).

Aby uczynić zadość tym państwom, których ustawodawstwo wymaga, by umowy sprzedaży były zawarte lub stwierdzone na piśmie, art. 96 upoważnia te państwa, że ani art. 11 ani wyłączenie z art. 29 konwencji nie mają zastosowania, kiedy strona umowy ma siedzibę w tym państwie.

Możliwość komentowania Wykładnia umowy i zwyczaje została wyłączona

Konwencja zawiera postanowienia co do sposobu, w jaki oświadczenia i zachowania się stron mają być interpretowane w związku z zawarciem lub wykonaniem umowy. Zwyczaje uzgodnione między stronami, ustalona między nimi praktyka i zwyczaje, które strony znały lub powinny były znać, i które są w handlu międzynarodowym szeroko znane, mogą być wiążące dla stron umowy sprzedaży.

Możliwość komentowania Wykładnia konwencji została wyłączona

Konwencja przeznaczona jest dla unifikacji prawa rządzącego międzynarodową sprzedażą towarów i ona osiągnie swój cel, gdy będzie zgodnie interpretowana we wszystkich systemach prawnych. W trakcie przygotowywania konwencji wiele uwagi poświęcono, aby była ona sformułowana w sposób jasny i łatwy do zrozumienia.

Pomimo wysiłków podejmowanych przez Komisję Narodów Zjednoczonych ds. Prawa Prywatnego Międzynarodowego, zawsze pojawiają się spory, które dotyczą znaczenia pojęć użytych w konwencji i ich zastosowania. W takim przypadku wszystkie strony, włączając w to krajowe i arbitrażowe sądy, są napominane, aby uwzględniły międzynarodowy charakter oraz potrzebę popierania jednolitości stosowania przepisów tej konwencji i poszanowania dobrej wiary w handlu międzynarodowym.

Do zasad ogólnych konwencji zalicza się:

– autonomię woli stron

– swobodę formy dokonywania czynności (art. 11 KW)

– przyjęcie kryterium rozsądnej oceny zachowania się stron (art. 8 ustęp 2, 3, art. 18 ustęp 2, art. 25, art. 33 pkt „c” i inne)

– obowiązek przekazywania partnerowi handlowemu oczywiście niezbędnych informacji do zawarcia umowy

– przyznanie mocy prawnej należycie wysłanemu zawiadomieniu, żądaniu lub innej informacji

– niedopuszczalność jednostronnej zmiany umowy poza przypadkami, gdzie wyraźnie dopuszcza to KW, np. art. 25, 26, 34, 37, 48, 49, 51, 64, 71-73

– wzajemna współpraca stron przy wypełnianiu swoich obowiązków umownych

– obowiązek niedopuszczenia do powiększenia szkody

– prawo do otrzymania odsetek przy braku zapłaty lub innej należności

– zasada dobrej wiary